Στους ολυμπιακούς αγώνες, εκτός από τον πρώτο ποιος χαίρετε περισσότερο;

Συχνά παιδεύω τον εαυτό μου βάζοντας του περίπλοκα ερωτήματα. Δεν μου φτάνει όμως μόνο αυτό αφού συνήθως βαριέμαι να παιδεύω μόνο τον εαυτό μου. Έτσι βασανίζω και άλλους με τα ερωτήματα μου. Ένα από τα πιο πρόσφατα ερωτήματα ήταν το εξής. Στους Ολυμπιακούς αγώνες, εκτός από τον πρώτο νικητή, ποιος άλλος χαίρετε περισσότερο;Ο νικητής του αργυρού ή του χάλκινου μεταλλίου;

Ψάχνοντας για την απάντηση, ακολούθησα τη συνηθισμένη μου τακτική προκειμένου να ανακαλύψω την αλήθεια. Άρχισα να ρωτάω γνωστούς και φίλους για την άποψη τους. Μερικοί από αυτούς μου είπαν ότι ο αργυρός ολυμπιονίκης χαίρετε περισσότερο. Άλλοι επέλεξαν τον χάλκινο. Μερικοί, αν και λίγοι, μου απάντησαν «οι χορηγοί» !! (λογική απάντηση)

Μετά από ώρες συζητήσεων και φιλοσοφικών αναζητήσεων κατέληξα στο ασφαλές μου συμπέρασμα ότι ο νικητής του χάλκινου μεταλλίου συνήθως είναι περισσότερο χαρούμενος από τον νικητή του αργυρού!! Αυτό δεν το λέω εγώ αυθαίρετα, αλλά στατιστικές μελέτες που έγιναν στο παρελθόν (γύρω στο 1995). Γιατί όμως ο τρίτος να χαίρετε περισσότερο από τον δεύτερο; Δεν είναι λίγο.. παράξενο; Η αιτία είναι απλή. Αυτό συμβαίνει επειδή ο δεύτερος νιώθει απογοήτευση επειδή βρέθηκε πολύ κοντά στην κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου αλλά δεν τα κατάφερε.

Ο τρίτος από την πλευρά του, ευχάριστα τον θεό και το θεωρεί ως κατόρθωμα και μεγάλη επιτυχία που κατάφερε να τερματίσει έστω και τρίτος και να πάρει τουλάχιστο ένα ολυμπιακό μετάλλιο. Αυτό ονομάζεται το μυστικό της ευτυχίας.

Όπως και στους ολυμπιακούς αγώνες, έτσι και στη ζωή μας υπάρχουν καθημερινά, χρυσά, αργυρά και χάλκινα μετάλλια. Το χρυσό αντικατοπτρίζει την απόλυτη επιτυχία, όταν για παράδειγμα κλείσεις ένα επαγγελματικό συμβόλαιο με πολύ ευνοϊκούς όρους το οποίο περίμενες εδώ και χρόνια ή στα αισθηματικά σου, όταν βγεις ραντεβού με κάποια γυναίκα που σου αρέσει πάρα πολύ ή όταν το παιδί σου έχει στον σχολικό έλεγχο του μόνο Α.



Το αργυρό μετάλλιο είναι ένα σκαλοπάτι πιο κάτω αλλά καθόλου ευκαταφρόνητο αποτέλεσμα δεν είναι αφού και πάλι είναι επιτυχία. Όπως για παράδειγμα το να κλείσεις επαγγελματικό συμβόλαιο με ευνοϊκούς όρους αλλά όχι 100% στα μέτρα σου. Ή για παράδειγμα, το να βγεις ραντεβού με ακόμη μια ελκυστική γυναίκα ή το παιδί σου να έχει Α και μερικά Β στον σχολικό του έλεγχο.

Το χάλκινο μετάλλιο, μπορεί να το κερδίζεις αρκετά συχνά στην καθημερινή σου ζωή. Δηλαδή μπορεί να μην είναι και το καλύτερο συμβόλαιο, αλλά τουλάχιστον είναι ένα συμβόλαιο. Τουλάχιστον έχεις ραντεβού. Τουλάχιστον το παιδί σου πέρασε τα μαθήματα του.. Όλα αυτά είναι παραδείγματα επιτυχίας.

Στον κόσμο που ζούμε, όπου το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό, έχουμε μάθει να είμαστε τελειομανείς, να δίνουμε το 110% του εαυτού μας έχοντας ως στόχο την απολυτή πρωτιά. Αν είσαι τελειομανείς, η δεύτερη θέση δεν θα σου είναι ποτέ αρκετή. Δεν θα είσαι ποτέ ευτυχισμένος μέχρι να έχεις το καλύτερο συμβόλαιο, το τέλειο ραντεβού, ή όλους τους βαθμούς Α στο σχολείο. Όμως, αν δεν είσαι Θεός, τότε θα πρέπει να μάθεις να συμβιβάζεσαι με κάτι λιγότερο απ’ το τέλειο αλλιώς θα είσαι πάντα ανικανοποίητος. Η επιλογή είναι δική σου.

Εγώ προτιμώ να νιώθω ικανοποιημένος με το κάθε μου αποτέλεσμα αποκαλώντας το ως «επιτυχία» παρά να νιώθω ανικανοποίητος και να το αφήνω να με παίρνει από κάτω. Αυτό σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει ότι τα βάζω κάτω. Και πάλι δίνω το 110% του εαυτού μου αλλά κατανοώντας τις αδυναμίες μου στο τέλος είμαι πάντα ευτυχισμένος.

Γι’ αυτό συχνά θα ακούσεις αθλητές να λένε πως .. «Ακόμη και η συμμετοχή μου στους Ολυμπιακούς αγώνες είναι επιτυχία». Χμμ.. αυτό μπορεί να είναι και το μυστικό της ευχαρίστησης τους; Μάλλον.